Out of your cofort zone

Wauw.. onze eerste week zit er al weer op.  We zitten nu nog in Duitsland maar reizen vandaag richting de grens van Oostenrijk. Wat een avonturiers zitten er in deze auto.

Na jaren wensen, het bedenken van het plan volgden uiteindelijk maanden van voorbereiding en kwam onze reis al snel dichterbij. We zagen geen beren op de weg maar vooral mogelijkheden en avontuur. Het gevoel van vrijheid en tegelijkertijd ook wel gezonde spanning want wat gaan we tegenkomen?? Maar.. zorgen aan de kant.. je zult alleen maar nieuwe wegen ontdekken als je durft te verdwalen. Deze week stond in het teken van loslaten. Vasthouden aan vaste routines, behoeften, hygiëne regels, je vertrouwde omgeving en eetpatronen biedt op onze alledaagse dagen in Nederland erg veel veiligheid en zekerheid maar is geen optie op reis. Met deze reis stappen we alle vier op onze eigen manier buiten onze confort zone en dat levert ons nu al prachtige en leerzame momenten op.

Om niet geheel in het diepe te springen zijn we de reis afgelopen zaterdag 20 april, gestart in op de camping in Warmehuizen met oma Alma en opa Cees, voor een heerlijke paas lunche in Schoorl met de rest van de fam. Heerlijke start van de reis en de kids konden nog even met hun neefjes ravotten en wennen aan hun nieuwe thuis, zoals Joy dat nu noemt; ‘ons witte huis’ en wij konden de inventaris nog even aanpassen na een klein bezoekje aan ons ‘stenen huis’.  

Maandag 22 april zijn we doorgereisd naar Ibind in Duitsland, waar Tante Marjo (tante van Mike) woont in een gemoedelijk dorpje. Na 423km en een vervangen klapband verder, waren de kids reis moe en zijn we opgestoken op een camping in Grosholbach (Duitsland) waarna we de volgende ochtend weer vroeg zijn doorgereisd naar Marjo en Reinhold. De burgemeester had ons zijn goedkeuring gegeven om in het bos te overnachten. Ik moet zeggen dat ik deze week meer angst heb gevoeld dan in de afgelopen 10 jaar. Tijdens het vervangen van de klapband op de vluchtstrook van de snelweg, zag ik Mike al afgevoerd worden met de ambulance. In Grosholbach waren de speeltoestellen dermate veroudert dat ik de kids door de trampoline zag zakken en tijdens onze 2e nacht in Ibind in het bos, begon het plotseling gigantisch te stormen. We hadden net de kids in bed gestopt en Mike was even vertrokken om nog een borreltje bij Marjo en Reinhold te halen. Sta je daar midden in een diep, onheilspellend, donker bos, onder 10 meter hoge bomen waarvan de toppen bijna 450 omsloegen en de takken met veel herrie op ons witte huis terecht kwamen.  

Toch gaan alle stormen weer liggen, valt de schade tot nu toe  mee en maakt dit ons avontuur.. Reinhold regelde nieuwe banden bij zijn werk en ze namens ons mee naar verschillende prachtige plekken in de omgeving. We zijn bij een idyllisch meertje geweest waar schildpadden zwommen en de kids met lege flesjes en oud brood tientallen visjes hebben kunnen vangen terwijl Reinhold goddelijke Marokkaanse kip creëerde met een tajine in het kampvuur.  Je leert echt weer leven met weinig en we komen weer dichter bij de natuur te staan. Prachtige leerschool voor ons en de kids.

Hoe lang we deze schades nog beperkt gaan houden vragen we ons tegendegen af. Het is nu zaterdag 27 april en we zijn ‘on the road’ van Ibind naar de grens van Oostenrijk. Misschien hadden we toch het zekere voor het onzekere moeten nemen en  met een tanker op reis moeten gaan, de toekomt gaat het ons leren 😊

De kids zijn geheel in de ban van een serie op netflix, Supermonsters. Bij zonsondergang worden dat Monstertjes en één van die monstertjes heet Frankie. Frankie kent zijn eigen krachten niet en sloopt meestal iets meer, dan hem lief is. Vooral als zijn frustraties hem parten gaan spelen, verbouwd hij de hele boel. Mike AKA Frankie is in staat om de kleding bak van Joy in tweeën te mopperen en binnen één minuut de enige twee autosleutels af te breken en die we mee hebben maar gelukkig kunnen we de bolide nog met een nijptang aan de gang krijgen en hebben we de grens bijna bereikt!

Oké tussen het moment van schrijven en het posten zit een intense dag. We zijn zaterdag 27 april in Duitsland Diessen am ammersee beland, 77 km van de grens naar Oostenrijk. De nacht bereikte het vriespunt en zondag ochtend hebben we snel onze spullen gepakt om door te reizen. De voorspellingen zijn behoorlijk heftig en ook Oostenrijk gaat pittig worden... We zijn vandaag (28 april) via de Brennerpas door Oostenrijk getrokken richting Italië. We wilde zo ver mogelijk Italië binnen dringen, opzoek naar het warme weer maar hebben toch wat noodzakelijke stops moeten doen. Sta je daar midden tussen de besneeuwde bergtoppen in een sneeuwstorm je broodje te smeren met je handschoenen aan! We zijn snel doorgevlogen en uiteindelijk waren we op een uur  na op onze gewenste bestemming in Italië, waarvoor we een hele steile smalle bergpas op zijn gegaan. Staat er ineens boven op de berg een wegversperring vanwege lawinegevaar! Dus dat werd keren, waar aangezien we het avontuur aan zijn gegaan, besloten we een smalle vertakking van de berg te pakken die ons via een smal, slecht begaanbaar, offroad weg, naar Italië heeft gebracht. Hoe stoer we het ook vonden, onderweg hadden we natuurlijk niet door dat de dop van de watertank was gehobbeld en ‘t witte huis blank had gelegd. Kom je toch van een kouwe kermis thuis, zo in dit warmere gedeelte (overdag 14 graden en s’nachts 5 graden).. Dus dat werd dweilen, drogen en chaos…

We lassen morgen even een rustdagje in en kijken dan welke wegen we verder bewandelen.. tot  nu toe genieten we nog volop! Op vandaag na dan 😊