Till the end and back!

Onze laatste blog heeft even op ons laten wachten, anders was ons verrassingsbezoekje aan Frankrijk geen surprise meer geweest. We zijn ondertussen al lang en breed thuis maar willen jullie dit laatste stuk niet ontnemen.

2 juli zijn we doorgereden naar Pettenbach in Noord Oostenrijk. Camping almtal bracht ons 5 dagen  heerlijke rust aan een klein zwembadje maar ook dat gaat vervelen dus we zijn 7 juli naar Ostringen in zuid Duitsland gereden. Het orginele plan om de bergen van Oostenrijk eens onveilig te gaan maken is van de baan geraakt vanwege het slechte weer in de bergen en zo volgzaam als we zijn, rijden we blij achter de zon aan 😊  

De camping in Ostringen was gericht op rust en stilte, wat met twee stuiterende energieke kindertjes die de halve dag in een auto hadden gezeten een behoorlijke uitdaging was. Iets wat de camping eigenaar snel wist in te schatten. Hij wees ons een veldje aan helemaal aan het einde van de camping waar we zo  min mogelijk schade aan konden richten. Wat begon als een frustratie, bleek uiteindelijk een heerlijke spot met een prachtig groen uitzicht.   8 juni hebben we hun energie een bestemming gegeven en een natuurtrail gelopen met opdrachten over de dieren en planten uit het bos, die de kids mochten  afstempelen. De rest van de dag hebben we ze niet meer gehoord 😊

Het einde van de reis begint in zicht te komen en het verlangen naar huis daarmee ook groter. We besloten daarom een planning te maken voor de laatste weken van de reis, zodat we onszelf weerhielden om immer gerade aus naar huis te rijden. Vrienden van ons (Paul, Vero en de kids) zouden vanaf 15 juli  in Oost Frankrijk op een camping aankomen dus besloten we als laatste vakantieactiviteit een verassingsbezoekje France te doen.

9 juli zijn we via Riegel am kaiserstuhl, in west duitsland, 10 juli doorgereden naar Frankrijk. We vonden een prachtige, kleine camping in Villersexel waar we 4 dagen zijn blijven staan aan een heerlijk riviertje. Naast ons stond een Nederlands gezin met twee oudere jongens die de aanwezigheid van twee kleine stuiterballetjes erg gezellig vonden dus wij kwamen heerlijk tot rust. We hebben één dag getracht een stadje te bezoeken welke op de plaatselijke kroeg met zijn stamgasten na, verder uitgestorven was. Dit laatste is behoorlijk discutabel want aan de bloeddoorlopen neusjes te zien was daar de teloorgang ook al begonnen.   De volgende dag zijn we met de kids 13 km gaan kanoën over de Ognon. We hadden ons alleen een klein beetje vergist in de lunchmogelijkheden aan de rivierkant waardoor we op drie kwart met lege magen  en ons energie op het nulpunt over de rivier kropen. Iets wat we alle vier slecht aan kunnen. Gelukkig konden we nu ‘Frankies kracht’ (lees verhaal: ‘out of your comfort zone’) ten gunste inzetten. Ook Vince had zich omgetoverd tot Frankie Junior en samen brachten ze ons op full power richting het restaurant. We pikten nog even een waterval mee waar we met de kano over heen moesten en Joy, die voorin de kano als boegbeeld fungeerde niet op voorbereid was.  Een halve minuut later haalden we een hysterische, doorweekte Joy uit de kano en we hadden natuurlijk evenals de goede voorbereiding op het eten, ook geen droge kleding mee. Hmm.. dan maar zonder kleertjes.. Uiteindelijk kwamen we op 12.5 km (bleek achteraf) een camping tegen met een restaurantje. We vlogen de clamping op maar hadden niet voorzien dat het restaurant helemaal aan het begin was en de camping dermate groot was dat we beter door hadden kunnen peddelen naar het begin van de camping dus halverwege de camping besloot Mike toch terug te lopen en naar voren te Peddelen. Na deze verlate lunch hebben we nog  net 5 minuten in de kano gezeten voor we het eind bord al zagen. Als we dat hadden geweten, hadden we doorgevaren, de kano aangemeerd en vanuit daar naar het restaurant gelopen. De bus kwam ons namelijk pas om 16.00uur ophalen waardoor we nu nog even onze tijd uit moesten zitten maar het was wel een leuke toch, toch Joy 😉

Zondag 14 juli zijn we (een dag eerder als gepland) alvast richting de camping van Paul, Veronique, Evi en Reef gegaan in Le tour du-Meix in Frankrijk. Maar goed ook want de 15e bleek de camping vol te zitten. We kregen een plekje tegenover hen waardoor we 15 juli alleen maar hoefde te wachtten totdat ze aankwamen en dat duurde zooo… lang!! Gelukkig kwamen ze na de lunch aanlopen. De Kids waren op van de zenuwen maar vanaf dat moment hadden we er geen ‘kind’ meer aan. Evi en Vince vermaakten zichzelf door steeds weer nieuwe verassingsaanvallen te verzinnen en ook Reef en Joy bleken een vermakelijk schattige match met hun gestudder samen. Met het meertje en het zwembad om de hoek en je vrienden aan de overkant van het pad was het een super gezellige week ter afsluiting van deze prachtige reis!

Zaterdag 20 juli zijn we vroeg opgestaan om onze spulletjes te pakken en vertrokken we in één keer naar ons eigen ‘stenen huisje’ in Heerhugowaard. We hebben er super veel zin in maar ergens is het ook wel erg jammer dat dit avontuur aan zijn einde is gekomen.

We hebben deze reis diepe dalen gehad maar ook zeer hoge pieken. Door alle uitdagingen hebben we elkaar en onszelf nog beter leren kennen. We hebben alle vier onze eigen groei door mogen maken die ons veel heeft gebracht. We zijn super dankbaar dat we deze reis hebben mogen maken wat zeker niet de laatste zal zijn!

Onwijs bedankt voor alle lieve, leuke en soms ook opbeurende berichtjes. We hebben genoten van de comments en vonden het erg leuk dat jullie door het lezen van de blog een beetje met ons mee reisden.