Zon, zee en Turkije!

15 mei kregen we een zon overgoten stralende dag cadeau die Joy haar lichaam even moeizaam kon verkroppen na iets meer dan een week geleden nog in de sneeuw te hebben gestaan. We zijn daardoor een paar dagen langer in Lefkippos gebleven waar we op een dagtripje naar de stad Xanthi na, vrij weinig hebben ondernomen. Heerlijk even op vakantie tijdens onze reis! 19 mei wilde we eigenlijk doorreizen maar bij toeval kwam er net een Nederlands gezin naast ons staan die ook voor drie maanden met hun kids op reis waren dus hebben we ons vertrek een dagje uitgesteld.

We zijn tijdens het reizen door Oost Europa behoorlijk ontroerd geraakt door alle gastvrijheid en behulpzaamheid die we sinds Slovenië tegen blijven komen. Het schrikbarende ervan is dat wij in het begin gigantisch argwanend waren naar deze vriendelijkheid, wat ervoor zorgde dat we op onze hoede bleven. Maar zo leerzaam als reizen is, zijn we de argwaan zo goed als kwijtgeraakt en zien we de pracht ervan. Het zegt meer over ons leven in Nederland... Daar willen we vanaf nu wat in veranderen dus zijn we weliswaar op zondag, op roet gegaan om een barbecue te organiseren voor de buren en uiteindelijk ook twee Australiërs en een Fin die toevallig de barbecue passeerde. De Fin was alleen door Europa aan het toeren op een old-timer Honda die hij uit Californië had geïmporteerd en het Australische stel was vanuit Turkije onderweg naar de UK, op de fiets!! Het is in veel landen niet gebruikelijk dat je alles in één winkel kan krijgen en doordat het zondag was, was veel dicht maar de eigenaresse van een klein plaatselijk winkeltje wees ons de slager en sprong snel in haar auto en bracht ons met liefde naar de plaatselijke boerin om daar groente en fruit in de kopen. Daar heb je weer een vleugje van die behulpzaamheid😊

20 mei zijn we rustig opgestart en doorgereden naar Turkije. We waren onderweg naar een natuurpark in Gokcetepe maar we reden een groot gedeelte offroad en belandde daardoor op prachtige plekken waar we uiteindelijk op eentje zijn blijven steken. Doordat we veel offroad rijden zijn we al een reuze schildpad en slang tegen gekomen.

De logica snappen we nog niet helemaal, maar in Turkije creëren ze over veel bergen onverharde, rotsachtige paden waar onze navigatie ons blij doorheen navigeerde. Zo bereikte we de top van een berg waar al jaren niet veel meer mensen zijn gekomen dan de plaatselijke geitenhoeder. Daar installeerden we ons setje en genoten van de ruige natuur, vogeltjes, sereniteit en natuurlijk ons houtstoofje waar we na het sprokkelen van hout een heerlijke maaltijdsoep op hebben bereid. Onder een prachtige sterrenhemel en tussen de vuurvliegjes zaten we ’s avonds te genieten van de puurheid van de natuur. ’s Ochtends werden we gewekt door de vogeltjes en trokken we na een overheerlijk pannenkoekenontbijt (weer op het stoofie gemaakt😉) verder door de woesternij. We hadden alleen niet ingeschat dat onze zelf bedachte weg over de berg halverwege op een steile helling in ene zou stoppen en we rechtsomkeert zouden moeten maken (nu weet je ook direct waarom daar niemand komt.. )maar uiteindelijk lukte het de weg weer te bereiken en vervolgden we onze weg naar Gokcetepe. We reden langs een vliegtuig kerkhof waar we nog even een kijkje zijn gaan nemen en vervolgens via een prachtige bergpas langs de kust verder waar we een idylisch strandje tegen kwamen, als het ons lukt om daar te komen zou dat een prachtige freecamping spot zijn. Na zo’n 1000 offroad youtube filmpjes van Mike te hebben gezien, was ik er van overtuigd dat onze bolide dit pad naar beneden ook wel zou trekken. Dus stuurde ik Mike naar beneden via een rotsen pad wat in  mijn optiek een ‘klein beetje bumpy’ zou worden maar geen probleem! Aangezien Mike mij vooruit had gestuurd en de route nog niet had bekeken, schrok hij zich dood toen hij halverwege het pad op het ‘ietwat bumpy’ en steile stuk kwam maar terug konden we ook niet dus hebben we maar wat puntjes van de stenen weg geschraapt met de bijl en schep kwamen wij bijna ongehavend beneden aan. Prachtige spot voor de nacht maar de stress vloog Mike al aan bij de gedachte dat we daar de volgende dag ook weer vandaan moesten dus besloten we na de lunch toch maar direct de uitdaging aan te gaan. Rustig slapen zouden we toch niet.. Hoewel we nu toch wel de meerwaarde van een low-gear versnellingsbak begrijpen, is het ons gelukkig gelukt en hebben we ons niet op hoeven laten takelen! We hadden onze portie uitdaging wel gehad en hoopte daarna snel door te rijden naar de camping. Maar onze navigatie is behoorlijk avontuurlijk ingesteld en ziet ons toch het liefst op de hardcore offroad weggetjes en die zijn er in Turkije heeel veel! Gelukkig kwamen we uiteindelijk aan bij het natuurpark. Daar hebben we drie nachten in het natuurpark op een bergrug aan de Egeïsche zee gezeten waar we op kampvuurtjes ons eten konden bereiden en heerlijk konden genieten van de heldere blauwe zee. Mike is hier nog van een 40 meter hoge kabelbaan afgegaan en ook hier zijn we weer leuke mensen uit Turkije, Syrië en Australië tegengekomen. We hebben hier heerlijk weer gehad, maar het zou gaan onweren en regenen, dus besloten we door te rijden. Waar we even niet bij stil hadden gestaan is dat onweer in herbergzaam gebied behoorlijk heftiger is dan het onweer dat we in Nederland kennen. Je kon niet meer onderscheiden wat er eerder kwam, de donder of de bliksem. Serieus heftig en dichtbij was het.

24 mei zijn we doorgereden naar Maslak, dichtbij de zwarte zee. Mike heeft even zijn offroad uitgezet, dus als het goed is zouden we zonder problemen aan kunnen komen!  Alleen zat de eerste camping die we uit hadden gekozen, direct aan de snelweg. Dus reden we door naar een google-maps geselecteerde camping, maar dit bleek uiteindelijk een luxe golfbaan te zijn. Gelukkig had An al snel een andere camping gevonden, helaas heeft google-maps ons dit keer naar een stuk niemandsland aan de kust van de zwarte zee gebracht. Na de heftige nacht waren we redelijk op en zijn we maar naar het dichtbij zijnde dorpje gereden. Hier hebben naast een restaurant geparkeerd aan de weg en de tent opgeklapt. Later bleek dat we ook naast een moskee stonden… en tijdens de ramadan wordt er eerst tot in de late uurtjes gegeten en gefeest en rond 2.30 uur iedereen weer wakker getrommeld zodat ze nog iets kunnen eten voor zonsopgang, ’s ochtends rond 05.00 galmt het eerste gebed rond weer uit de luidsprekers.. Het is ons nu iets meer duidelijk dan mensen die aan de ramadan meedoen wel eens ietwat chagrijnig kunnen zijn.  De dag erna zijn we via old-town in Istanbul en een gigantische brug doorgereden naar een meertje. De kids (en Mike) waren ondertussen een beetje reismoe, dus zijn we hier twee nachten gebleven. Dit was niet echt een camping maar meer een plek voor dagrecreatie. Bij de plaatselijke standhouder hebben we elektriciteit gekocht, er was een trampoline en een toilethok. Althans Franse schijtkuilen op een rijtje in de grond en geen douches. Maar wij hadden we onze eigen porta-potti en solar-douche mee en hebben we heerlijk gedoucht in een kleedhokje op het strand, tussen veel moslim vrouwen die in de schaduw van de boom zaten. Het gezellige aan dit terrein is wel dat veel gezinnen hier ’s avonds na zonsondergang klusteren en dmv een kampvuur gezellig gezamenlijk het avondmaal nuttigen. Het is hier  één groot sociaal feest!

Het plan – voor zover je van een plan kan spreken – was om via Cesme naar Athene te gaan met een ferry. Helaas is er op de ene ferry geen ruimte voor auto’s en de andere gaat pas op zijn vroegst op 16 juni. We zijn nu op 27 mei met een mini-ferry van naar Lapkesi naar gallipoli gegaan en zitten nu op een camping in Noord Turkije, bij Kavakköy. We hadden een beroerde camping verwacht maar we zitten hier heerlijk aan het strand, we hebben in weken niet zo’n lekkere douche gehad en ze hebben zelfs een wasmachine 😊 wat een luxe toch dat dat allemaal maar normaal is in Nederland! Morgen 30 mei reizen we door richting Bulgarije.